CriticalDance Forum

Body under construction – trio on corpus, space and gravity

Georg Blaschke „body. building. places”

by Dominika Szala


Featuring: three bodies in space, gravity, walls, falling plaster, a floor covered with soot, a table with music equipment and protective railings, allocated in the unusual, post-industrial site in a disused section of a power station. Its aim is not only to construct but also to deconstruct.

The dancers use their bodies to interact with the space. They explore it by all possible means. The dancers shift on the floor, crawl along walls, merge into architectural niches, they occupy all the available room. They play with these constraints. The performers interact with anything they meet on their way, independently, if it is an inanimate object, or another dancer. Apart from these hindrances, they are also limited by their own bodies and clothes that determine their way of moving.

The body never seems the same. Its constant transformation causes the never-ending process of creation. The conscious act of constructing and deconstructing of particular bodies’ positions leads to new movement qualities. The dancers leave a choreographic trail in the space and the space marks their white T-shirts. They coexist by mutual contact.
The means of communication, establishing contact and building relations were reflected with a great sense of humour and notable distance. The dancers run into each other and then they lift their T-shirts and touch each other with bare stomachs. They stick to the walls so that they fall off like a piece of plaster.

Each movement is based on a conscious work with the body – Release Technique. Instead of physical strength and muscle tensions the dancers make use of breath, momentum and the most economical movement. The actions are based on the laws of a magnetic field. The attraction of the elements toward each other is so strong that the audience hardly could have seen the dancers’ movements separated from any kind of architectural surface or another person’s body. The sequentially built motion reminds us of the behavior of a theatrical puppet whose strings were suddenly cut. The body seems to lose the control of muscles and collapses. Nevertheless it was still a conscious way to examine the spatial relations between particular people, objects, places and movements’ qualities attributed to them.

At the end of the performance a door at the far end is opened; sunshine illuminates the room. The dancers leave the audience into a new empty space.

Georg Blaschke „body.building.places”

„Ciało w budowie – czyli trio na korpus, przestrzeń i grawitację”

W rolach głównych: trzy ciała w przestrzeni, grawitacja, ściana z odpadającym tynkiem, podłoga z sadzą gnieżdżącą się w zakamarkach, stół ze sprzętem grającym i barierka balkonu. Znajdujemy się na niecodziennym „placu budowy”, który z założenia zakłada zarówno budowanie jak i dekonstrukcję.

Tancerze poprzez ciało wchodzą w nieustanną interakcję z przestrzenią. Eksplorują ją na wszelkie sposoby badając otaczającą ich materię. Wnikają w jej strukturę oraz różne, często odmienne, kontrastujące jakości. Przesuwają się wzdłuż ścian, po podłodze, wtapiają w szczeliny i nisze, dopasowując się do kątów, zagarniając otaczającą ich przestrzeń. Grają z ograniczeniami. Często dochodzi do interakcji z tym, co napotkają na drodze ruchu: ścianą, stolikiem, barierką czy drugą osobą. Granice występują nie tylko w architekturze, napotkanych przedmiotach, ale także w partnerach. Zresztą ich własne ciała i ubrania wyznaczają ograniczony zakres, sposób poruszania się.

Nie istnieje moment, w którym ciało jest takie samo. Jego ciągła zmienność powoduje niekończący się proces tworzenia. Świadome konstruowanie i burzenie przyczynia się do ciągłego powstawania nowych jakości ruchowych. Tancerze pozostawiają choreograficzny ślad w przestrzeni. A przestrzeń, pozostawia swój znak na białych koszulkach performerów poprzez wzajemny, obustronny kontakt.

Z dużym dystansem i poczuciem humoru ujęte zostały relacje, sposoby komunikowania, czy wchodzenia we wzajemny kontakt. Podnoszenie koszulek i stykanie się brzuchami, wpadanie na siebie czy odpadanie jak kawałek tynku od ściany, które wynikają ze świadomej pracy z ciałem- Release Technique. Każdy z tancerzy podążał za kreatywnym dla ruchu impulsem. Zamiast fizycznej siły i napięcia wykorzystano oddech, bez wysiłkowy, jak najbardziej ekonomiczny sposób poruszania się oraz rozpęd, tak zwane momentum. Działania budowane były na zasadzie funkcjonowania pola magnetycznego, w którym przyciąganie było tak silne, że właściwie rzadko mogliśmy zobaczyć tancerzy poruszających się bez styczności z jakąkolwiek płaszczyzną czy ciałem. Sekwancjonalnie budowany ruch przypominał teatralną kukiełkę, której momentami odcinano wprawiające ją w ruch sznurki, przez co ciało sprawiało wrażenie jakby traciło kontrolę nad pracą mięśni. Jednak tancerze celowo poruszali się w oparciu o badanie relacji przestrzennych między poszczególnymi osobami, przedmiotami i danym miejscem oraz charakteryzującymi je jakościami.

Na końcu otwierają się drzwi, wpada światło słoneczne. Tancerze wychodzą, pozostawiając nas z nową przestrzenią…

Dominika Szala